د افغانستان د زندانونو وضعیت نا انساني دی

د کابل ښار په یوه امن خونه کې د ډېرو نورو مېرمنو تر څنګ شل کلنه لېمه هم اوسېږي، هغه د ننګرهار ولایت اصلي اوسېدونکې ده. وايي، ځوانۍ په درشل کې وم چې د ورور بدل شوم، د لېمې کړاوو هم له هماغې ورځې پیل شو. د لېمې ورور په یوې نجلۍ مین و، د ورور د هیلو پوره کولو په خاطر داسې چاته په نکاح شوه چې هیڅ يې نه پيژاند؛ لیمه او ورور یې اته میاشتې کوژدن پاتې شول، په ورور یې د خوښیو او پر دې د غم باران و. د سپینو جامو پر ځای یې واده له نورو څخه په پور شويو کالیو کې تېر شو، د ګلونو پر ځای یې کوټه کې زړې سترنجۍ هوارې وې، د لاسونو نکریزو یې لا رنګ نه و پیکه کړی چې جارو یې په لاس کې ورکړه او د کور د کارونو د سمبالښت امر ورته وشو، دا کار خو اسانه و، ځکه حتی په ښارونو کې د ډېرو فکر همدا دی او ناوې د دې لپاره کور ته راولي چې خپل لاسونه یې سپک شي او کارونه پرې کم شي. خو د لیمې کار دومره ساده نه و، هغې له کوره بهر هم باید کار کړی وای، داسې کار چې د لېمې په خيال کې هم نه و تېر شوی، دا کار خير ټولول ؤ، هغې په عمر خیر نه و ټول کړی خو اوس د خسرګنۍ لخوا مجبورېده چې سوال وکړي او خیر وغواړي. لېمه وايي "خسرګنۍ مې یوه ورځ په زوره د خیر راټولولو په موخه له کوره بهر ولیږلم هغوی هم له ماسره یو ځای لاړل، د جمعې ورځ وه، د جومات خوله کې موږ ټولو لاسونه اوږده کړل، خو هر چا چې د چادرۍ لاندې زما لاس لیده نو ویل یې، ځوانه ښ, ...ادامه مطلب